Nie dam dziecka do babci na wakacje. Nie dlatego, że jej nie ufam

Może kiedyś było inaczej. Może babcie miały więcej sił, mniej obowiązków, albo po prostu żyło się wolniej. Dziś – widzę, że zbyt często traktujemy babcię jak awaryjny hotel, a nie jak osobę z własnymi granicami. I z miłości do niej – nie chcę już tego robić.

W moim otoczeniu to norma. „Oddałam dzieci do mamy, wreszcie mam wolne” – słyszę od koleżanek. „Zabrała je na wieś na dwa tygodnie. Nawet nie zadzwoniła, żeby zapytać, czy może”. I chociaż rozumiem zmęczenie, potrzebę ciszy i samotnego prysznica, to ja tak nie potrafię.

Babcia też ma prawo być zmęczona

Moja mama ma 68 lat. Jeszcze pracuje. Jej kręgosłup odzywa się co rano, a kolano czasem odmawia posłuszeństwa po wejściu po schodach. Uwielbia swoje wnuki. Ale nie chcę, żeby jej miłość była testowana przez tygodniowe dźwiganie siatek, zasypianie na czuwaniu i próbę zapanowania nad dwójką rozbrykanych dzieci.

Babcia to nie pomoc domowa. I nie opiekunka z TikToka z planem dnia, edukacyjnymi zabawkami i rytmem drzemek. To osoba, która ma prawo powiedzieć „nie dam rady” – zanim się przewróci.

Czytaj też: 15 szczerych zdań, które dziadkowie powiedzieliby na wakacjach... gdyby tylko mieli odwagę

Babcia nie powie, że ma dość

Bo się wstydzi. Bo nie chce zawieść. Bo „kiedyś kobiety dawały radę”. A ja nie chcę, żeby dawała radę. Chcę, żeby była – z wyboru. Żeby spotykała się z wnukami, bo ma ochotę – a nie dlatego, że myślę o niej jak o darmowym „domu letniskowym z opieką”.

Nie każę dziecku być „grzecznym” przez tydzień

Jest jeszcze druga strona tej historii. Moje dziecko. Wiem, jak się zachowuje przy babci – uprzejme, spięte, za bardzo chce być dobre. „Nie biegaj, bo babcia zmęczona”. „Nie krzycz, bo babcię boli głowa”. I widzę, jak tłumi siebie, żeby zasłużyć. Nie chcę, żeby musiało.

Dziecko nie musi odpoczywać od mamy. Dziecko potrzebuje bliskości i przewidywalności – a nie kolejnego miejsca, w którym ma „nie przeszkadzać”.

Dziękuję, mamo. Ale w tym roku zostajemy razem

To nie znaczy, że nie przyjadę na obiad. Że nie poproszę o godzinę drzemki w jej salonie, kiedy mój synek zaśnie. Ale nie zrzucę dzieci „na przechowanie”. Nie dlatego, że nie ufam. Tylko dlatego, że kocham – i ją, i moje dzieci. I wiem, że każde z nich zasługuje na coś więcej niż zmęczone kompromisy.

Zobacz też: 8 pozornie niewinnych zdań, które dziadkowie powtarzają w kółko. Psychologowie ostrzegają