„Syndrom polskich wakacji”. Dwa miesiące wolnego szkodzą nie tylko dzieciom

W teorii lato to czas odpoczynku, regeneracji i beztroski. W praktyce – dla wielu rodzin oznacza ono stres, brak opieki i konieczność łatania codzienności. Większość rodziców nie ma dwóch miesięcy urlopu, więc dzieci często spędzają długie godziny w domu – przed telewizorem, konsolą lub telefonem. Brakuje im aktywności, kontaktu z rówieśnikami i stymulujących zajęć. Efekt? We wrześniu potrzebują nawet kilku tygodni, by wrócić do szkolnego rytmu.

„Letni regres” – czyli co dzieje się w głowie dziecka po 2 miesiącach luzu

Badania potwierdzają, że długie przerwy w nauce prowadzą do tzw. efektu wakacyjnego. Uczniowie zapominają nawet miesiąc materiału, a dzieci z mniej zamożnych rodzin – jeszcze więcej. W krajach takich jak Niemcy czy Wielka Brytania wakacje trwają krócej, ale są uzupełnione częstszymi przerwami w trakcie roku. Dzięki temu dzieci odpoczywają regularnie, a powrót do szkoły nie jest szokiem.

Historyczny relikt, który trzyma się mocniej niż szkolny dzwonek

Dlaczego w Polsce wciąż mamy aż dwa miesiące wolnego? Powód jest prozaiczny i sięga czasów, gdy większość kraju była wsią. W wakacje dzieci pomagały w żniwach i zbiorach. Ten model utrwalił się w szkolnym kalendarzu, choć dziś realia są zupełnie inne.

Syndrom polskich wakacji – konsekwencje dla wszystkich

Długie wakacje oznaczają trudniejszy powrót do nauki, większe obciążenie dla rodziców i problem z ciągłością edukacji. Nauczyciele często poświęcają wrzesień na powtórki, zamiast na realizację nowego materiału. Uczniowie są zdezorganizowani, a rodzice – wyczerpani organizacją opieki.

Czy da się to zmienić?

Eksperci proponują, by skrócić wakacje letnie do 6 tygodni, a pozostały czas podzielić na dodatkowe przerwy jesienią i wiosną. Takie rozwiązanie sprawdziło się w wielu krajach europejskich – dzieci są wypoczęte, ale nie wypadają z rytmu nauki.

Syndrom polskich wakacji to nie tylko nostalgia za beztroskim latem. To realne wyzwanie dla rodziców, nauczycieli i samych uczniów. Może czas wreszcie spojrzeć na szkolny kalendarz bez sentymentów i dostosować go do świata, w którym żyjemy dziś, a nie sto lat temu.

Zobacz także: Usłyszałam na plaży rozmowę dwóch nauczycielek. Wytknęły rodzicom jeden karygodny błąd