Do matki z pociągu: przypadkiem podsłuchałam, co mówiłaś córce. I bardzo współczuję wam obu

Podróż pociągiem – dla wielu z nas to chwila wyciszenia, szansa na obserwowanie świata zza okna, okazja do nadrobienia książek czy słuchania podcastów. Ale dla niektórych to też miejsce, gdzie rozgrywają się małe dramaty.

Tak było w przypadku jednej z naszych czytelniczek, która napisała do redakcji, poruszona tym, co zobaczyła (i usłyszała) podczas zwykłej podróży kolejowej. Nie chodziło o wypadek, kłótnię z konduktorem ani głośną rozmowę nastolatków. Chodziło o coś znacznie bardziej cichego, lecz głęboko zapadającego w pamięć.

W jednym z przedziałów jechała mama z córką – dziewczynką, która na oko miała może dwanaście lat. Wydawałoby się: normalny duet. Ale już po kilku minutach słychać było, że coś poszło nie tak. Dziewczynka zapytała: „Gdzie są nasze kanapki? Nie pamiętam, gdzie je schowałyśmy”. I to wystarczyło, by wywołać reakcję, która rozeszła się echem nie tylko po przedziale, ale też – jak się okazuje – w sercu przypadkowej współpasażerki.

Nie wiedziała, gdzie są kanapki. Tak matka potraktowała córkę

Matka nie krzyczała. Ale ton jej głosu był tak chłodny, tak twardy i niecierpliwy, że nawet brak podniesionego głosu nie łagodził wymowy słów: „Nie wiem, gdzie są twoje kanapki. Szukaj sama. Masz dwanaście lat. Powinnaś wiedzieć, co ze sobą robisz. Jak tak dalej pójdzie, to więcej z tobą nigdzie nie pojadę. Nie da się z tobą wytrzymać. Nie umiesz o siebie zadbać”.

Autorka listu – mama dorosłych już dzieci – napisała do nas później, że ta scena nie dawała jej spokoju przez całą podróż i jeszcze długo po niej. Nie dlatego, że dziewczynka nie znała odpowiedzi na pytanie o kanapki. Ale dlatego, że została potraktowana jak ktoś, kto zawiódł w czymś fundamentalnym. Jakby chwilowa dezorientacja była dowodem porażki. Jakby nie miała prawa do pomyłki, do zagubienia się, do proszenia o pomoc.

„Patrzyłam na tę dziewczynkę. Siedziała potem nieruchomo, z zaciśniętymi ustami. Już nie odzywała się do mamy. I pomyślałam: ile razy jeszcze usłyszy, że jest niedojrzała, że nie warto z nią nigdzie jechać, że nie umie o siebie zadbać? I co to z nią zrobi?” – pisała nasza czytelniczka.

Między troską a kontrolą

Jako redakcja parentingowa doskonale wiemy, że macierzyństwo nie jest proste. Czasem jesteśmy zmęczone. Czasem przepracowane. Czasem czujemy, że wszystko spada na nasze barki, a świat wymaga od nas zbyt wiele. Ale jedno warto przypominać sobie zawsze – szczególnie wtedy, gdy mamy ochotę powiedzieć coś, co zaboli: nasze słowa zostają z dzieckiem na długo. Zwłaszcza te, które brzmią jak oceny.

Dziecko w wieku 12 lat dopiero uczy się samodzielności. Zapominanie o drobiazgach to nie lenistwo, lecz naturalna część rozwoju. Szukanie pomocy – nie dowód bezradności, lecz sygnał, że ufa najbliższym. Jeśli zamiast tego spotyka się z komunikatem: „Jesteś problemem” – może wyciągnąć wniosek, że lepiej niczego nie mówić, nie prosić i nie zawracać głowy. A przecież nie o to chodzi.

Autorka listu zakończyła swoją wiadomość prostym zdaniem, które chcemy dziś powtórzyć za nią:

„Nie wiem, kim jesteś, mamo z pociągu. Ale jeśli to czytasz, wiedz, że bardzo wam współczuję – i tobie, i twojej córce. Wierzę, że w głębi serca bardzo ją kochasz. Ale czasem miłość potrzebuje innego języka. Takiego, który mówi: jestem tu, kiedy się gubisz. I będę cię uczyć, aż nauczysz się radzić sobie sama. Bo jesteś ważna”.

Może to była tylko jedna scena. Ale takich scen są tysiące – w pociągach, autobusach, na placach zabaw. I każda z nich zostaje w czyimś sercu. Jeśli choć jedna z nich dzięki temu listowi skończy się inaczej – to warto było go przeczytać.

Zobacz też: Pojechaliśmy nad morze, a ja codziennie płakałam w łazience. To nie były wakacje, jakich się spodziewałam