„Dzieci szwagra zdemolowały nam ogród”. Grill zamienił się w koszmar

Wspólne grille, ogrodowe kolacje, dzieci biegające boso po trawie – brzmi jak kadr z reklamy szczęśliwej rodziny. Ale wystarczy kilka godzin, by ta idylla zamieniła się w emocjonalny chaos. Zwłaszcza gdy w grę wchodzą różne style wychowania, brak granic i… szwagier, który nie widzi problemu.

To miało być zwykłe, letnie spotkanie w ogrodzie. Zaprosiliśmy rodzinę – siostrę męża z dziećmi, jego brata z partnerką i trójką maluchów. Dmuchany basen, leżaki, kiełbaski na grillu. Sielanka trwała do momentu, gdy zauważyłam, że z naszej świeżo założonej rabaty zostało... błoto. Dzieci szwagra urządziły sobie tam „tor przeszkód”. W rękach miały patyki, które wbiły w ziemię. Zniknęła też jedna z solarowych lamp. A potem było tylko gorzej.

Dzieci jak z reklamy? Tylko w teorii

Nie chodzi o to, że dzieci mają siedzieć spokojnie na krześle. Ale kiedy trójka kilkulatków biega z gałęziami, zrywa liście z krzewów za kilkaset złotych i rozsypuje ziemię z donic, a ich rodzice mówią: „Daj spokój, to tylko dzieci!” – frustracja zaczyna rosnąć.

Patrzyłam, jak z każdą minutą nasz ogród zamienia się w pobojowisko. Gdy zwróciłam uwagę szwagrowi, że jego dzieci zniszczyły nam nowo posadzone byliny i rozdeptały młodą trawę, tylko wzruszył ramionami: „Trzeba było nie sadzić, jak się zaprasza dzieci”. Serio?

Czytaj także: Wystawiłam basenik na balkon. 20 minut później dostałam SMS-a od sąsiadki

Kiedy kończy się gościnność

Zrobiło się nieprzyjemnie. Atmosfera zgęstniała. Mąż był między młotem a kowadłem – z jednej strony rozumiał mój gniew, z drugiej nie chciał konfrontacji z bratem. Ja poczułam się bezsilna. Zamiast rozmawiać przy winie i śmiać się do późna, siedzieliśmy w milczeniu. Dzieci biegały dalej, a ja liczyłam w głowie koszty zniszczeń.

Wieczorem usłyszałam jeszcze, że „przesadzam” i „nie powinnam się tak spinać”. I że „jak się zaprasza rodzinę, to trzeba się liczyć z bałaganem”. Ale gdzie kończy się luz, a zaczyna brak szacunku?

Granice to nie fanaberia

Wielu rodziców nie chce słyszeć, że ich dzieci zrobiły coś niewłaściwego. Często odbierają to jako osobistą krytykę. Ale czy naprawdę proszenie o to, by dzieci nie niszczyły cudzego ogrodu, to atak?

To nie dzieci są winne. One testują świat i sprawdzają, co można. Ale jeśli nie dostają sygnału „nie wolno”, robią to dalej. W tym przypadku nie zareagował nikt – ani szwagier, ani jego partnerka. Gdybym to ja zaczęła krzyczeć, byłabym histeryczką. Więc po prostu sprzątałam, a potem… nie odezwałam się przez tydzień.

Czy da się naprawić takie relacje?

Po kilku dniach emocje opadły. Zadzwoniła do mnie siostra męża – przeprosiła za swoje dzieci, choć to nie one rozniosły rabatę. Dodała tylko: „On taki jest, nie licz, że kiedykolwiek przeprosi”. I wiecie co? Nie przeprosił. Za to napisała do mnie jego córka: „Ciociu, przepraszam, że zrobiłam bałagan. Tatuś powiedział, że mam nie mówić, ale ja chciałam”.

I to była najtrudniejsza wiadomość. Bo dzieci czują więcej, niż się nam wydaje. Czasem bardziej niż ich rodzice.

Z tej historii wyniosłam jedno: warto mówić wprost, jeszcze zanim dojdzie do zgrzytów. Ustalać zasady – jasno i z szacunkiem. Tak, by każdy wiedział, co jest okej, a co nie. I by potem nie trzeba było ratować relacji przez kolejne tygodnie.

Rodzinny grill może być pięknym wspomnieniem – ale tylko wtedy, gdy dorosłość oznacza nie tylko wiek, ale też odpowiedzialność. Nawet – a może zwłaszcza – za własne dzieci.

Zobacz także: Wychowujemy pokolenie na łańcuchu. Sytuacja z rodzinnej imprezy najlepszym dowodem