Sekret rodziców, których dzieci szybko się uspokajają. Psycholodzy polecają tę 1 rzecz

Chodzi o jedną prostą, choć niełatwą rzecz: zanim podejdziemy do dziecka, najpierw wyciszmy siebie.

Emocje dziecka zaczynają się od emocji dorosłego

Dzieci uczą się regulacji emocji… patrząc na nas. Gdy rodzic traci panowanie nad sobą, trudno oczekiwać, że dziecko zareaguje spokojnie. Działa to też w drugą stronę – jeśli my pokażemy, że jesteśmy w stanie się zatrzymać, wziąć oddech, nie wpaść w wir emocji, to właśnie to staje się kotwicą dla małego człowieka.

To nie przypadek, że dzieci lepiej współpracują z dorosłymi, którzy są opanowani. To kwestia neurobiologii: nasz układ nerwowy komunikuje się z ich układem nerwowym. Maluchy dosłownie „czytają” nasze napięcie, głos, oddech, postawę ciała. Kiedy my się uspokajamy, ich ciało dostaje sygnał: jesteś bezpieczny, możesz się wyciszyć.

Jak wygląda to w praktyce?

Załóżmy, że wasze dziecko wpada w histerię, bo nie dostało drugiej porcji deseru. Krzyczy, tupie, może nawet uderza was ręką.

Zamiast od razu krzyczeć „Uspokój się!” albo wygłaszać moralizatorski wykład, po prostu się zatrzymajcie.

• Zróbcie 3 głębokie oddechy.
• Zauważcie, co się dzieje z waszym ciałem – czy napinacie ramiona? Zaciskacie szczękę?
• Nazwijcie swoje emocje w głowie: „Jestem zdenerwowana, bo miałam ciężki dzień”.
• Powiedzcie do siebie po cichu: „To nie jest o mnie. On/ona ma trudny moment. Mogę być dla niego wsparciem”.

Dopiero wtedy podejdźcie do dziecka. Z zupełnie inną energią. Może powiecie: „Widzę, że jesteś bardzo zły, bo chciałeś jeszcze jedną porcję. Rozumiem to. Teraz jednak deser się skończył. Jest mi przykro, że to trudne”.

Brzmi prosto? Bo jest. Ale wymaga ćwiczeń.

Dlaczego to działa?

Psycholodzy dziecięcy są zgodni: regulacja emocjonalna zaczyna się od dorosłego. Nie chodzi o to, żeby „panować nad dzieckiem”, tylko być emocjonalnym regulatorem sytuacji.

Rodzic, który zachowuje spokój, wysyła dziecku jasny komunikat: „Niezależnie od tego, co się dzieje, jestem tutaj i mam to pod kontrolą”. To daje dziecku poczucie bezpieczeństwa – a to z kolei jest fundamentem wyciszenia.

Jeśli w emocjonalnym zamieszaniu reagujemy z krzykiem, złością, karceniem – dziecko nie ma przestrzeni, by się wyregulować. Wręcz przeciwnie – eskaluje emocje. Bo skoro dorosły „wybucha”, to znaczy, że dzieje się coś naprawdę złego. I trzeba się jeszcze bardziej bronić, walczyć, krzyczeć.

Nikt nie oczekuje, że będziecie robotami. Czasem wybuchniemy, czasem nie zdążymy się zatrzymać. Ale klucz leży w intencji i powtarzalności: im częściej będziecie ćwiczyć wyciszanie siebie, tym częściej zauważycie, że dziecko… wycisza się razem z wami.

Co można wprowadzić już dziś?

1. Codzienne 5 minut dla siebie – bez telefonu, hałasu, obowiązków.
2. Ćwiczenie uważności – nawet 3 głębokie oddechy, zanim podejmiecie działanie.
3. Zamiana automatycznej reakcji na chwilę pauzy.
4. Zapisanie swoich emocji wieczorem – co było trudne, co się udało.
5. Nieocenianie siebie – tylko przyjmowanie tego, co się wydarzyło, z czułością.

Rodzice, których dzieci szybko się uspokajają, nie mają tajemnych mocy. Mają za to jedną ważną umiejętność: potrafią najpierw zatroszczyć się o siebie, zanim spróbują zatroszczyć się o emocje dziecka.

To nie kontrola nad sytuacją, lecz kontrola nad własną reakcją okazuje się kluczem. Bo dziecko, które widzi spokojnego dorosłego, uczy się, że nawet silne emocje można unieść – z czułością, uważnością i bez krzyku.