Te osoby były zaniedbane emocjonalnie w dzieciństwie. Łatwo to rozpoznać po 7 znakach

Zaniedbanie emocjonalne – czym się różni od braku miłości?

Przez lata myślałam, że dzieciństwo dzieli się tylko na szczęśliwe i trudne. Dopiero później dotarło do mnie, że istnieje coś pośrodku – zaniedbanie emocjonalne. To nie są krzyki, awantury ani brak jedzenia. To raczej niewidzialne doświadczenie, którego efekty wychodzą dopiero w dorosłości.

Dziecko, które było zaniedbane emocjonalnie, najczęściej miało dach nad głową, ubrania i jedzenie. Czasem nawet mogło uchodzić za „grzeczne” i „bezproblemowe”. Jednak nikt nie pytał go o uczucia, nie przytulał w chwilach smutku, nie dawał poczucia, że to, co przeżywa, ma znaczenie. Tego typu dzieci dorastają w poczuciu pustki i niewidzialności – a później noszą to w dorosłym życiu jak ukryty ciężar.

7 znaków, że mogłaś/eś być zaniedbany emocjonalnie

Kiedy zaczęłam czytać historie osób, które miały podobne doświadczenia, zdałam sobie sprawę, że wiele schematów powtarza się u nich jak refren. Najważniejsze zebrała i opisała psycholożka i autorka książek dr Jonice Webb w publikacji na psychologytoday.com. Oto one:

1. Byłeś nazywany „łatwym dzieckiem”, bo nigdy o nic nie prosiłeś.
   To wcale nie świadczyło o tym, że byłeś samodzielny. Raczej nauczyłeś się, że proszenie i tak nic nie zmienia, więc rezygnowałeś z własnych potrzeb.

2. Niewiele pamiętasz ze swojego dzieciństwa, ale pamiętasz ciszę.
   Ta pustka w pamięci to mechanizm obronny. Emocji nie było, więc i wspomnienia są jakby puste.

3. Twoje osiągnięcia zostały zauważone, ale uczucia nie.
   Możesz pamiętać pochwały za dobre oceny czy wyniki w sporcie. Ale łzy, smutek czy złość nie miały prawa głosu – nikt ich nie przyjmował.

4. Słyszałeś, że jesteś „zbyt wrażliwy”.
   Zamiast wsparcia, dostawałeś komunikat, że twoja emocjonalność jest problemem. Dorastając, mogłeś zacząć ją w sobie tłumić.

5. Czujesz się niewidoczny w związkach.
   Nawet w dorosłości trudno ci wierzyć, że ktoś naprawdę może cię zobaczyć i wysłuchać.

6. Minimalizujesz swój ból.
   Gdy coś cię boli – mówisz sobie, że to nic, że inni mają gorzej. To mechanizm z dzieciństwa, który miał chronić przed rozczarowaniem.

7. Przy swojej rodzinie czujesz, że nie istniejesz w pełni.
   Spotkania rodzinne mogą budzić w tobie poczucie bycia obok – jakbyś tam był, ale nikt nie zauważał twojego prawdziwego „ja”.

Co można zrobić, gdy odnajdujesz w sobie te sygnały?

Pisząc ten tekst, mam świadomość, że wiele osób rozpozna siebie w tych znakach. To może być bolesne, ale też uwalniające. Zrozumienie, że to nie z tobą było coś „nie tak”, lecz że zabrakło ci emocjonalnej obecności dorosłych, potrafi przynieść ulgę.

Dzisiaj mamy możliwość zmiany. Rozmowa z terapeutą, praca nad świadomością własnych emocji, nauczenie się mówienia o potrzebach – to kroki, które pozwalają odzyskać głos. Czasem wystarczy zacząć od prostego pytania do samego siebie: „Co teraz czuję?”. Tak, jakbyśmy sami stali się dla siebie tym dorosłym, którego brakowało w dzieciństwie.

Wiem jedno – zaniedbanie emocjonalne nie musi definiować całego życia. Możemy nauczyć się zauważać siebie i budować relacje, w których naprawdę istniejemy. A to, choć wymaga odwagi, daje poczucie wolności, którego wielu z nas szukało od lat.

Zobacz też: Kiedy kobieta mówi: „nic się nie stało”. Psychologia wyjaśnia, co naprawdę czuje