„Usłyszałam od koleżanki, że okradam własne dzieci”. Nauczyciele załamują ręce

Po wrześniowej nowelizacji Karty nauczyciela część nauczycieli nie otrzymuje pieniędzy za godziny ponadwymiarowe, jeśli uczniowie nie pojawią się na lekcji. Przykład: jeśli nauczyciel Iks ma w planie zajęcia z klasą A, ale klasa A jest w tym czasie na wycieczce z nauczycielką Igrek i z tego powodu nie pojawi się na zajęciach nauczyciela Iks – Iks traci pieniądze za lekcję, która się nie odbyła.

Do naszej redakcji napisała Natalia, polonistka z Warszawy, wychowawczyni klasy piątej. Opisała, jak wygląda jej szkolna codzienność i jak zmiany w prawie odbiły się na jej pensji i życiu rodzinnym.

„Okradam własne dzieci” – czyli nauczycielska codzienność po nowemu

W pokoju nauczycielskim, między zimną już kawą a stosami niezszytych sprawdzianów, usłyszałam ostatnio zdanie, które utkwiło mi w głowie jak drzazga. „Wiesz, Natalia, kupując papier ksero i pomoce z własnych pieniędzy, okradasz własne dzieci”.

Najpierw się roześmiałam. Tak z nerwów, z przyzwyczajenia. Bo przecież nauczyciel, który nie potrafi śmiać się z absurdu, nie przetrwa w tej pracy ani dnia. Ale potem, gdy emocje opadły, pomyślałam, że może coś w tym jest. Może naprawdę powinnam przestać dokładać do systemu, który od lat działa tylko dlatego, że nauczyciele łatają jego dziury z własnej kieszeni. A od września jest jeszcze gorzej.

Nowe prawo, niższa pensja

Od września weszła w życie nowa rzeczywistość. Zmiana w przepisach sprawiła, że nauczyciele tracą część wynagrodzenia, jeśli uczniowie nie pojawią się na zajęciach. Brzmi niewinnie, dopóki nie policzy się, co to znaczy w praktyce.

U mnie – minus trzysta złotych za wrzesień. Jedna klasa pojechała na dwudniową wycieczkę, dziecko z zajęć rewalidacyjnych zachorowało. Nie miałam na to wpływu, przygotowałam się jak zawsze, a jednak we wrześniu dostałam o 300 zł mniej. Mimo że byłam wtedy w szkole, gotowa do pełnienia swoich obowiązków.

To tak, jakby lekarzowi ucięto pensję, bo jeden z zapisanych pacjentów się nie pojawił w przychodni, chociaż lekarz czekał na niego w gabinecie. Absurd, który staje się normą.

Idealizm kosztuje – dosłownie

Więc tak, może rzeczywiście „okradam własne dzieci”. Ale nie z pieniędzy, tylko z czasu, spokoju i energii, które mogłabym im poświęcić po pracy. Bo zamiast odpocząć, szukam promocji na papier i drukuję jeszcze jedną kartę pracy, jeszcze jedną grę, jeszcze jedną szansę, żeby szkoła nie była tylko obowiązkiem, ale miejscem, w którym dziecko chce być.

I kiedy ktoś mi mówi, że nauczyciele mają za dobrze, mam ochotę zaprosić go do pokoju nauczycielskiego. Niech usiądzie przy biurku, policzy godziny spędzone na papierologii, na rozmowach z rodzicami, na nadrabianiu braków po nieobecnych uczniach. A potem niech spojrzy na pasek z pensją – ten, na którym brakuje 300 zł za lekcje, które się nie odbyły, choć ja byłam gotowa, przygotowana i obecna.

Bo to właśnie jest dzisiejsza szkoła. Pełna ludzi, którzy chcą dobrze, a system uczy ich, że idealizm kosztuje – dosłownie.

Napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl

Zobacz także: Koniec wycieczek szkolnych do kin i muzeów? Wszystko przez 1 decyzję MEN