Zapytałam moją bratanicę i jej koleżanki, czemu wypisują się z edukacji zdrowotnej. Powód jest prosty
Kiedyś narzekali na matmę, dziś masowo wypisują się z edukacji zdrowotnej. Przedmiot, który miał być wsparciem, wywołuje u nich śmiech i nieufność. Dlaczego? Odpowiedź jest banalna.
Edukacja zdrowotna na papierze wygląda idealnie. Lekcje o psychice, dojrzewaniu i emocjach – o tym, z czym nastolatki mierzą się na co dzień, a o czym często nie potrafią rozmawiać nawet z rodzicami. To miała być wreszcie przestrzeń do szczerych pytań i rozmów, których w szkole tak brakuje.
Dlatego, gdy zapytałam moją bratanicę i jej koleżanki, jak patrzą na tę nowinkę, spodziewałam się ciekawości i podekscytowania. Usłyszałam jednak coś zupełnie innego.
„Mamy ważniejsze rzeczy na głowie”
– Po co mi to? Wolę w tym czasie zakuwać do historii albo matmy. Później lecę na zajęcia – mówi moja bratanica. – A ja wolę iść z dziewczynami na spacer, na lody. Ta godzina to czas, który można lepiej wykorzystać – dodaje jej koleżanka.
Nie ma tu buntu ani prowokacji. Jest chłodna kalkulacja: skoro szkoła dokłada godzinę, oni wolą wypisać się z zajęć.
Katechetka jako ekspertka od zdrowia?
Kiedy pytam, czy choć trochę nie ciekawi ich, o czym będą te lekcje, nastolatki wybuchają śmiechem.
– No chyba żart. U nas ma to prowadzić katechetka. Wyobrażasz sobie? Ona ma nam opowiadać o dojrzewaniu, antykoncepcji albo zdrowiu psychicznym? Już widzę, jak to się skończy – ironizuje jedna z dziewczyn.
To nie brak zainteresowania, ale brak zaufania. Zamiast otwartości i szczerości spodziewają się moralizowania.
– Jak mam słuchać o relacjach od osoby, która nawet nie ukrywa swoich poglądów? To bez sensu – podsumowuje moja bratanica, a reszta kiwa głowami.
Wcale nie chodzi o lenistwo
Ich głosy pokazują jasno: młodzież nie rezygnuje z edukacji zdrowotnej przez lenistwo. Oni widzą w niej fikcję – zajęcia, które istnieją tylko na papierze. Dorośli mogą powtarzać, że kompetencje zdrowotne są kluczowe. Ale dla nastolatków ważniejsze jest jedno – autentyzm.
– Jeśli nie możemy ufać nauczycielowi, to po co w ogóle chodzić na te zajęcia? – pytają.
Zobacz też: